Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα...KAΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

Τώρα Ουρανέ μου Τώρα ουρανέ μου, Βρόντησε , Τώρα ουρανέ μου, Βρέξε ρίξε στους κάμπους την βροχήν και στα βουνά το χιόνι στου πικραμένου την αυλή τρία γυαλιά φαρμάκι το να πίνει την αυγή τ' άλλο το μεσημέρι το τρίτο το πικρότερο στο δείπνο όταν δειπνάει. Είχα μηλιά στη πόρτα μου και δέντρο στην αυλή μου και τέντα κατακόκκινη το σπίτι σκεπασμένο και κυπαρίσσι ολόχρυσο κι ήμουνα ακουμπισμένη, είχα κι ασημοκάντηλο στο σπίτι κρεμασμένο. Τώρα η μηλιά μαράθηκε το δέντρο ξεριζώθη κι η τέντα η κατακόκκινη και κείνη μαύρη εγίνη, το κυπαρίσσι το χρυσό έπεσε κι ετσακίστη, το ασημοκάντηλο έσβησε το σπίτι δε φωτάει.
Υ.Γ. Το μοιρολόι ως ελάχιστη ένδειξη θλίψης και πένθους όλων μας επέλεξε ο καθηγητής μαθηματικός Ιωσήφ Ρωσσίδης